SELAHADDİN CADDESİ’NDE
Selahaddin Caddesi’nde bir akşam üstü
Gün fosforlu bir hüzünle girerken geceye
Gece lanetlerken sarkık suratlı canileri
Yürüyorum, kucağımda bir masum çocuk cenazesi.
Buruk bir tesellim bile yokken,
Yokken aynada insan diye bakacak bir yüzüm,
Gerçek hayatı idrak edebilmek için
Aklımı kıymık kıymık sıyırarak başımdan
Bilincimi yitirmiş, gömmüşken şuurumu zifiriliğe,
Artık aldırış etmiyorum
Bu boşluktaki yürüyüşe.
Selahaddin Caddesi’nde bir akşam üstü
Kaynar gözyaşlarım, kül rengi yanaklarımda
Kutlu bir elekten geçerken
Yürüyorum, kucağımda bir mazlum körpe beden.
Mazlumluk mağrurluğa evrilirken
Bunca ölümün olduğu bu yerde
Dünya hayatına hiçbir anlam yüklemezken
Ant ediyorum harap ve bitap,
Zulmün süzgecinden sonsuzluğu geçirmeye.
Selahaddin Caddesi’nde bir akşam üstü
Tarihteki en acı sahnenin en koyu deminde
Hıçkırıkları haya edip içime hapsetmişken
Yürüyorum, kucağımda bir şehit çocuk.
Tozlu ve kanlı saçlarını okşayınca
Saç diplerinden fışkıran billur ışık pınarı
Yön verirken aylak ve yerden kesik ayaklarıma.
Nur üstüne nur yağıyor her bir köşeye.
Cennet kuşlarının dilinde ayetten ezgiler,
Her hücreye huzur ekercesine.
Selahaddin Caddesi’nde bir akşam üstü
Fetihler taşıyan bir ölümü nakşederek ruhuma,
Ezerek Batı’nın iğrençliğini
Suskunluğum ve divaneliğimle,
Yürüyorum, kucağımda cennete gülümseyen bir çocuk.
Selahaddin gelip alnından öpüyor o cennet kuşunun
Benim kesik adımlarıma rağbet etmeden.
Ben ne övünmek ne övülmek peşindeyim oysa
Yok ki aklım başımda.
Tek çabam,
Bu iflahsız kahır
Boğum boğumken gırtlağımda
İnat etmeye zorlamak ciğerimi,
Aldığı nefesi dışarı vermemeye,
Son nefesim olsun diye.
Selahaddin Caddesi’nde bir akşam üstü
Bombalar ve şarapnel parçaları
Pare pare etmektedir cümle varlığı
Ve varlığımı.
Onurdan bir anıt yükseldiğinde molazlardan
Minik bir eli alıp alıp avuç içime,
Yürüyorum, kucağımda Rabbinden muştu almış bir çocuk.
Azrail gözyaşları ile alıp götürürken onu
Firdevsin en güzel bahçesine,
Yağmurları esirgerken Mikail kan dolu yeryüzünden,
Üflerken suru ,
Vicdanında çoktan kıyamet kopmuş
Yaşayan ölülerin içine İsrafil,
Ben yedi kat dibine gömüp kendimi
Özgür bırakıyorum hapsettiğim hıçkırıkları
Kabrime ağıtlar döke döke.
Selahaddin Caddesi’nde bir akşam üstü
Zaman ve mekânı bırakarak geride
Asra yemin edip
İnfak üzre verdiğim ahde
Riayet edememenin mahcupluğuyla
Yürüyorum, kucağımda mağrur bir çocuk.
Puslu, sis çöken bir koridorda aheste
Uzaklaşmaktayım şimdi, yalnızca dünyayı gören gözlerden.
Zihnimin hâlâ esamesi okunmazken
Diz çökmüşüm asfaltın üstüne;
Zift bulaşan ayak uçlarıma,
Bir kutlu çocuk yüzü
Ar etmeyi öğretirken.
Kıymet vermeden utançtan kızarmış yüzüme,
Resulullah gelip öpüyor bu kez de
O ibretlik çocuğun alnından,
İrem bağlarından ıtırlar derlercesine.
Yıllardan beridir gün be gün,
İblisin ve nefsin kölelerine nispet
Yüz vermeden günahtan dünyanıza,
Bırakarak sizi uçsuz çıkmazlarda,
İnadına inadına ölmektedir hür çocuklar
Onurlu bedenleriyle,
Selahaddin Caddesi’nde.
YUSUF GÖKBAKAN
