Kaç medet bulunabilirdi ceset membaında bu ölüden. Ana feryadının arkasına sığınmış bir sürüden, ölümden beslenen onlarca sürüngenden ne beklenirdi gelecek adına. Kayıplar, tecavüzler, katliamlar, kara günlerin çocuklarını defnediyoruz yüreğimize.
Hukuksuz biçimde hukuka hükmedenlerin, kutsal metinlerle harmanlanmış söylevlerinden çekinen çekinik genliler. Gücün esaretinden esaretler yaratan beyefendiler. Manşetlerde hep karmaşa. Birbirini yiyor ateşin düşmediği yerlerin sahipleri. Rant için ölmeli rant o zaman rant.
Dünyanın yok olmasına biraz daha katkı sağlayacak bir başka insanın var olması için gereken tek şey zevk almak. Zevk alın diyor liderler iktidarın sürmesi için daha fazla gerek ırgat soyundan. Zihne gereken ham madde varlığını korumak. Variyetini sürdürmek için gereken tüm varlıkların kökünü kazımak. Ey insan sen neymişsin be! Varlığına armağan tüm eşyalar.
Varlığından korktular ve yaka paça götürdüler sesini bir boşluğa. Çocuk bedeninden alınacak intikamlar vardı. De ki, ne yaptı bu yavrucak? Fikir tohumu ekili beyninden korkmaktaydılar. Büyür de sadakat etmezse beyliğe. Ekmekten sudan başka şeyler ister diye. Bir başka fikrin varlığı mevcut fikirlerin darlığı olur diye ölmüştü çocuk öldürülmüştü. Başka zevk sahipleri fikir ekmesinler başka beyinlere, fikri olanlar da getirmesinler dile diye ibret edilmişti.
Savaşanlar, savaştıranlar, kazananlar ve kazanca öykünenler. Sahip olunacak ne varsa elinde çifter çifter tutanlar. Bir meyve yemeden, fütursuzca kumda oynamadan ölen her çocuğun lokmaları geçiyor sizin kursaklarınızdan. Bir kediyi sevmeden, bir köpekle lokmasını paylaşmadan yaşayan her insanın hazin sonudur sevgisizliğe terk etmek çocuklarını. Yaşanan tüm çatışmaları, yaşatılan tüm acıları, sonunu hazırlarken her kibir sahibi ödeyecektir arsızlığının adisyonlarını.
Ne anlatırsam anlatayım çaresiz insanlığım, utancımın ezginliğine döküyorum gördüklerimin göz yaşlarını. Ve bugün sen ve de ben ve de herkes ne dese boş.
Ölmüştü çocuk…
Ölüyor çocuklar…
Aykut Çavdar
