Bir gece ansızın kulağıma fısıldadı rüzgâr
Ölmek gerek bazen…
İrkildi saç diplerim ve ruh-i tüylerim
Nasıl ölmeyi kabul ederdi beden?
Gece uzun, fırtına sert, ölüm sessiz…
Sabaha karşı bir güvercin öldü kimsesiz
Ne güneş gördü bu ölümü ne de kaldırım
Yalnızca bir kedi yavrusu hissetti bu soğukluğu
Bir gece karanlık sokaklarda havlıyordu köpek
Ölmek gerek bazen…
Korktu sokak lambası, çekindi yıldızlar
Nasıl ölümden kaçardı biçare beden?
Hayat kısa, yatak yumuşak, ölüm gerçek..
İnsanoğlu geçiyor bir sınavdan; sınav incecik
Ne sınavı geçeni gördü köpek ne de kalanı
Yalnızca toprağa ekilen bir karanfil hissetti bu yokluğu
Bir şair, şiir yazmak için kolları sıvadı
Ölmek gerek bazen…
Kalem titremeye, kağıt korkmaya başladı
Ölümü arzuluyordu şair
Zaten ölmeyen ne vardı ki!
Şiir, iki nefes arası bir mısra misali
İlk nefesi aldı şair, son nefesi verdi şiir
Ölmek gerek bazen derdi hep kelimeler
Ölümü avuçladı eller, ölüme yürüdü şair!
Sinan Salih Güngör
Dedem Hüseyin İlbars anısına…
Saygı ve rahmetle…
