En pak haliyle düşmektedir kar taneleri,
Ben elimi bulayasıya kaşlarına
Dem ile demlenip
Aklaşarak ak ile
Mahcup gülen yüzler çizmekteyim
Kar yığınlarına.
Ne güzel de simleşir,
Kışa nakşedilir muhteşem bir tablo gibi güzelliğin.
Bende ben bırakmaz bu gidişle,
Utangaç ama narin evreleri,
Ölçüsü olmayan o mavicil derinliğin.
Tüm kodlarını sevmelerin,
Ölüp ölüp dirilmelerin
Bu halüharap savruklukta,
Bir bir çözmekteyim, çözülmekteyim.
Şairler bağdaş kurmuş… Tömbeki,
Hay Allah, böyle mi şiir olur bir kadın!
En umarsız travmalar için terapi.
Sessiz bir şarkı sanki mahcup bakışların…
Aşikâr ki
Gözlerinde uyaklanmakta mısralar
Her şair bulmakta sende kendi başat şiirini
Her bestekar notasının
Her sazende mızrabının ahengini sende,
Bir tek sende yüceltmektedir.
Tut ki
Ben divane, sonuna dek deli
Hay Allah ki kış,
Senin mahcup ellerinde
En güzel karları eritmektedir.
YUSUF GÖKBAKAN
