HİLKAT HIRKASI
İçimizdeki dipsiz boşluklarla
yoksul varsıllıklar yaşıyorduk,
yangılı yerlerimizde bilmeden onulmaz yaralar açıyor
acıyı kulağımıza küpe etmiyorduk.
Zihnimizde gebe kalmış umutlarla
bir türlü doğamıyorduk.
Turuncu mum ışığında titriyordu
hayaletler ve içimizdeki korkular
geri gelmeyecek günlere ağlıyordu insanlar
mutluluğa kavuşamamanın delişmenliğiyle savruluyorduk.
Tek gerçeklik olan ölümü
yaşamın keşmekeşinde unutuyor
yine gönüller yıkıyor
ve yine virane zeminler üstüne çürük harçlar atıyorduk.
İpin ucunu yakalamaya çalışıyor ama
bir türlü tutunamıyorduk,
bir de asılı kalmış hakikatleri
idam sehpasına gönderiyorduk.
Açta açıkta kalmış ruhumuz
üşümekten örseleniyordu,
halbuki hilkat hırkasını örtsek değişecekti
kabuslu gecenin makus kaderi
Ama örtemiyorduk.
Gamze Kaya Uz
