Hediye
Severdi oldum olası paylaşmayı… Emeği, yemeği, sevgiyi ve bilgiyi… Vermesi, hediye etmesi bir şeyleri birilerine hep tasa oldu…
Belki çoğu iyi niyetle söylüyordu. “Hak etmeyene verdikçe değerin düşüyor. “, diyen az değildi ona…
Oysa hayatta kalmanın, ederi; örselenen duyguların fedakarlığın ederi nedir? İnsan ne için yaşar? diye zihnini deli sorular meşgul ediyordu yaşı ilerledikçe…
Burnunun direği sızladı, hava kapalıydı. Yaşadığı kent için soğuk bir gündü. Fakat o gün onu üşüten sadece fiziksel soğuk değildi elbette….
‘Elbette’ şarkısını mırıldandığını fark ettiğinde, gözlerinden süzülen yaşa engel olamadı…
Vermenin güzelliği, gözlerdeki mutluluğa şahit olmanın hazzı hiçbir şeyle ölçülemezdi onun için.
Pencereden karlı Toros dağlarını seyre koyuldu ve kainattaki ahenge daldı gitti… Bahşedilenleri düşündü, verdikçe en çok çoğalan şey belki de sevgidir, diye içinden geçirdi. Tarifsiz bir mutluluk kapladı yüreğini…
Belhi /Ayşe Atlı
