Hiçbir yere gitmiyorum adımlarımdır uzaklaşan kendimden
Anlamını yitirmiş bir tren vagonu gibi hazırım
Gitmeye yaklaşırken kalıcı bir köfte tezgâhı kuruyorlar içime
Rayları özlüyorum ve yolculukları
Nerede bir yolculuk varsa
Orada ben yokum.
Aslında çoktan terk etmişim her şeyi.
Kendimi bile, son durak, son sefer ve son yolcular
Hepsi tükenmiş
Raydan çıkmışım raydan çıkmışım…
Bir sobayım, tutuşmaktan uzak.
Bir çırayım ıslanmaktan yorgun
Bir bulutum gökyüzünün en hayırsız evladı bir bulut
Neysem oyum
Ne değilsem ta kendisiyim.
Kim miyim, Ben Ekrem Aksu
Kişiliğimin zor bilmeceli labirentinde kaybolmuş bir kişiyim.
On kişiyim
Yüz kişiyim
Bin kişiyim
Milyonlarım
Hiç kimseyim çoğunlukla da
Rastgeleyim, bir acziyete çivilenip topal bırakılmışım.
Oturduğum yerden işliyorum elimden ne geliyorsa.
Adımlarım yorulunca içimdeki atları vurdum.
Dörtnala saçmalıyorum artık.
Şimdi bu şiir gibi tıpkı bu şiir gibi her dizesinde şizofrenik bir sürü anlam
Bir sürü yolculuk.
Kavimler göçü gibi kendi içimde anlam veremediğim bir telaş var.
Çok korkuyorum, çok korkuyorum bir çağı kapatıp diğerine kilit vuruyorum
Tarihsel bir boşluk göreviyim
Kayda değer bir şey yok,
Deniz sakindi, martılar telaşsız uçuyordu kara görünmüştü
Ve alabora oldum.
Deniz sakindi martılar telaşsız uçuyordu kara görünmüştü
Ve bir buzağına çarptım.
Deniz sakindi, onu ben dalgalandırdım.
Martılar telaşsız uçuyordu, üç el saçma sıktım üzerlerine
Karayı görecektim dümeni kırdım
Seyir defterim boş kalmasın diye.
Şimdi elimde tüm sayfaları karalanmış bir seyir defteri.
İçimde ayağı sakat atlar
Tepemde öfkeli kuşlar var.
Hırçın bir denizin vagonu
Büyük bir geminin kaptanı
Bir kaptanın seyir defteri
Bir defterin bitmek üzere olan kalemi
Bir kalemin kurumuş mürekkebiyim.
Her yere gitmeye hazırım
Adımlarımdır beni yeryüzüne çivileyen.
Ekrem Aksu
