EKSİKSİZ DELİLİK
Yalın haliyle karşılaşan çok şanslı küçük bir azınlık vardır belki. Bir de aşkın esaret hâli var ki, en beteri… Kalp akla esir, sen bir odada güvensizliğe tutsak, dil tutuk, umutlar tartışmaların elinde; fidye beklercesine…
***
Bir dikiş iğnesinin ucundan geçirmeye çalışıyordum pamuk ipliğine bağlı umutlarımı… O umutlar ki, tatlı bir sabah kadar kısa, bir kelebek ömrü kadar uzun sürerdi. Üstelik ellerim hep titrer benim; saatlerce, günlerce bazen de haftalarca uğraştığımı bilirim: özsü pamuk ipliğim hayatla birleşsin diye. Olmazsa bekler bekler en son noktada pes ederdim. Ne olduysa oldu işte, bir gün o tatlı sabahlardan da keyif alamadığımı fark edip uzun süren ölü/ uyku halinden vazgeçtim.
***
Aferin bir kucak dolusu kuru çiçeğe ve kırık dökük birkaç anıya sarılan kadın, tebrikler sana… Canlıları varken üstelik! Kim madalya takacak o narin boynuna acaba? Kim beğenecek zannediyorsun üzerindeki solmuşluk kokusunu?
Solmuş manolyalar iz düşümü değil ki mutluluk madalyasının…
Depresyon eşliğinde kemirilmiş yarım bir tabak bisküvi şahitlik de etmeyecekti halbuki gözyaşlarına.
***
Bilinçli ve gönüllü delirmenin adına “aşk” koymuşlar. Bu hani… Şey gibi… Alkolü suyla karıştırıp inceltmek gibi bir şey bu! ‘Ruhun hastalanmış senin’, demek. Aklın bozulmuş ile aynı anlamda bir kelime aşk. Olmasa mı daha iyi yoksa yeğ midir boncuk boncuk sızılar dökmek? Değer mi o kadar emeğe ve zamana? İstediğin kadar kandır kendini: değmedi ve değmeyecek.
Değmeyecek olan bir şey daha var, ‘o kadar yakınlaştı, tuttum işte’ dediğin o güzel günler hiç gelmeyecek. Ellerin o hayallere hiç değmeyecek, uzanamayacaksın işte bir şekilde…Hayaller uğruna feda ettiğin özgürlüğün ete kemiğe bürünsün de sarılayım, ayaklarına kapanıp özür dileyeyim isteyeceksin. O özgürlük anında, ilk kez güneşi görmek o kadar zaman sonra, acıtacak gözlerini… Üstelik ne yapacağını bile bilemeyeceksin kırdığın zaman gönüllü esaretinin zincirlerini.
Bilinçli delirmenin adına aşk koymuşlar işte! Kimse görememiş bu kadar akla aykırılığın bir tek sebebini ve kimse de bulamamış bileklerdeki kelepçe yaralarının esaret hissini iyileştirebilecek büyülü merhemi.
Aşkın kendisine kardeşmiş
Aşkın esaret hâli…
***
Bir yaranın kapanma süresi, o yaranın açıklığı ile ilgilidir.
Bir yarına kalan süre, gecenin kaçında olduğunla.
Bir yoruma verdiğin tepki yorulmuşluğunla…
Bir iki açık yaram vardı, biraz tuz ve biraz da kum çözdü işimi. Yarına da bir şey kalmadı şunun şurasında! Aynı yolu dolanıp duran otobüsler döndüler duraklarına.
Salgınlar vardı, salgınlar bitince bir korkum da kalmadı. Tükürüverdim varlıklarına, tüm kötü anılarımın amatör mimarlarının.
Boş yer var, oturur musunuz?
Denizlerin kucağına çıkacak bu yol, dağların, mavilerin, yeşillerin, en doğal dalgaların…
***
Korkuyorken daha uzun geliyor zaman.
İnsan önce en sevdiklerinden kaçıyor,
Mavilerden ve yeşillerden belki sonra denizlerden.
İçinden akıttığı denizler görünmüyor da,
Bazen şımarıklık sayılıyor bir damla su -akan gözlerinden
Serzenişim aslında belki biraz özlemimden,
Bir soba görmek istiyorum çünkü, bir çalı süpürgesi
Biraz tavuk da görsem iyi olur
Sobanın önünde uyuyan bir kedi mesela
Ya da belki biraz yosun kokusu…
Korkuyorken daha uzun geliyor zaman
Kalbimin bir yanında gürültüler kopuyor
Başımı çevirip bakmaya korkuyorum.
Yanlış anlaşılıyorum
oturduğum koltuk
yanlış anlaşılıyor
her davranışım yanlış…
Kendi doğrularımdan da korkuyorum
Bir soba görmek istiyorum
Belki bir elma bahçesi
Çünkü bir salı süpürgesi kadar doğal bulamadım
Ve hala anlamadım mesela, evim neresi?
Korkuyorken hiç geçmiyor sanki zaman
Kıyılardan deniz kabukları patikalardan taş toplayıp cebe atıyorum
İçe akıtılmış gözyaşları ile birlikte tonlarda endişe de taşısam
Çoğu zaman mutluları oynuyorum
-mutsuzluğum çekilmiyor zaten-
Değersizliğimi madalya sayıyorum
-korkuyorken…-
***
Yanacaksan bile cehennem için fazla ıslak olmamalı gözlerin.
Henüz yaşıyorken keşkelerin olsa bile, cehennemin…
***
Yazdıklarımı toplumun yetersiz anlayışına sunduğumda yaşayacağım muhtemelen hayal kırıklığını düşünmekten bıktım.
Yazdıklarıma topunun yetersiz idrak anlayışını kattığımda, katkısız muhteşemliğin hüzünlü sonunu düşünmekten yoruldum.
Yazdıklarımı toplumun yetersiz idrak anlayışı doğrultusunda muhteşem kılmanın muhtemel hayal kırıklığı olduğunu katıksız fark ettim.
Ve vazgeçtim toplumun toplum…
Topunun…
Oylum oylum fidan boylum!
***
Sevgili ve hatta sevgisiz birazcık da düşüncesiz kendim
Hani daha fazla kırılamazdın
Bu kadar mı güven verdi sana
İçindeki o çürük dalların?
***
-Kendimi bir kafeste gibi hatta sanki kafesin kendisi benmişim gibi hissediyorum.
-Seni o kafese sokan aşkın değil.
-Hayır benim suçum. Ben izin verdim. Vermemeliydim.
– O halde ondan uzak durman lazım.
– Çok mu uzak?
-Çookk…
***
Gözlerinden yağmur yağmasın ama
Şimdiye kadar gördüğüm ve yağmuru en güzel olan şehir
Gözlerindi.
Benden acı bir şekilde bahseden haberleri
Gözyaşlarınla sula şimdi.
Selin Sivari
