EBEMKUŞAĞI EZGİLERİ
Bir annemin kokusunda erirdim bir senin
Annem toprağın koynunda, sen başkasının
Bir minder yapardım sana papatyalardan
Günebakanlar arasından izlerdim sonra gizlice
Bulutlar güzelliğine dalardı, sen hayallere…
Sızmaya çalışırdım görüntülerine.
Dudaklarında girintiler vardı gizemli,
Ben sızmaya çalışırdım Almina, niyeyse…
Ağlardın büzülürdü yumak gibi,
Bir nokta kadar kalırdı evren.
Gülünce büyürdü boşluğu
Ve rengine diyecek yoktu,
Müptela kelebeklerin,
Bir de gözlerinin…
Ebemkuşağı ezgileri arasında,
Günebakanlar ardında
Efsunlaşan taze sevdalar,
Coşkulu cıvıldanmalar…
Demime dem katar,
Bir tütün sarardım saçlarının sarısından.
Tenin ellerimden,
Yanaklarımdan yaşların,
Nefesin ciğerlerimden kayardı;
Muhtemel ki ağlaşırdık Almina;
Köz yağardı gözlerden,
Toprak getirirdi tekrar kokusunu annenin.
Senin hikayeni ben yazmalıyım Almina!
Ben sırtlamalıyım acılarını asırlara,
Şişeler kırmalı bazen,
Bazen taşırmalı akla ziyan meyler;
Ben okumalıyım seni, yanıklar meclisine.
Sesimde depremler…
Kıtalar sarsılmalı sen fısıldayınca.
İpek kumaşlarla örtmeli acılar yurdunu,
Kıpkızıl olmalı saatlerin kadranı,
Hıçkırmalı sarkaç usulca,
Zamana kaçmalı, mutluluğunun gözyaşları
Bakışın kadar şiir oluyorum, Almina.
YUSUF GÖKBAKAN
