Ceviz Kabuğu
Okyanus ortasında ceviz kabuğu gibi hissediyordu kendini… Her dalgada suya batmamak için var gücüyle çaba gösteriyordu… Son günlerde anlamsızlaştı gözünde iyice insanların bakışları, sözleri, hareketleri… ‘’Herkes karakterinin gereğini taşıyor, ona göre hareket etmiyor muydu? Nedir bu insanlara iyi haslet giydirme çaban?”, diye için için kızıyordu kendine…
“Okyanus ortasında ceviz kabuğusun işte… Belki o ceviz kabuğunun içindeki gözyaşın nerdeyse okyanusu taşıracak, belki içindeki okyanus sınırları aşarak başka yüreklere dokunacak… Nerden bileceksin? Güzel öğüt, erdemli olmak anlamını, işlevini yitirdi son zamanlarda, madde mal sevdası esir aldı yürekleri… Gidiş nereye bilemedim? En yakınımdakiler yabancı, Yan yanayız ama ruhlar arasında kilometreler var gibi… Konuşmalar dikkat çektiğimiz konular afaki kalıyor” diyordu…
“Hıı hıı” diye baş sallamalar “Ne çok konuştun be…” ifadelerini daha sık duyuyordu artık…
“Değmiyor azizim değmiyor Allah kuluna yetmez mi?” ayetini sık sık tekrarlayan babasının sözleri kulağında çınladı uzun uzun… Aniden kuvvetli bir dalgayla sarsıldı, boğulacak gibi oldu okyanusun ortasında… Yunus Peygamberin duası dilinde, korku ile umut arasında var gücüyle çırpınıyor, çabalıyordu kurtulmak için… Birden irkildi, gözlerini açtı koltukta uyuya kalmıştı… Şaşkındı… Hem de çok şaşkın…
“Ceviz kabuğu, okyanus, babamın sesi, dilimdeki dua iyi miyim? Hala rüyanın etkisinde miyim?” diye kendine gelmeye çalıştı bir süre…
Hayat işte bazen okyanusta damla olduğunu hisseder, motive olursun, bazen okyanusun ortasında hayatta kalmaya çalışan ceviz kabuğu olduğunu hissedersin… O an aczini itiraf eder, idrak eder, Yaradan’a sığınır, rahmetinin sonsuzluğunu anlamaya çalışırsın umut her zaman var, umuda tutunmak hayata tutunmak diye mırıldandı yerinden kalktı vazodaki gülleri kokladı içine çekti doyasıya mis gibi kokuyu. Biraz önceki endişenin yerini tarifsiz bir mutluluk almıştı…
Belhi / Ayşe Atlı
